Dolny Śląsk

Spędzam wakacje na razie w domu, na Dolnym Śląsku. Ale w tym roku nie mam zamiaru użalać się nad tym, że nie pojechałam do Chorwacji, Grecji, czy Peru. Nie chcę też używać epitetów z rodzaju polska Toskania, czy Szwajcaria Lwówecka, bo tak jak nie ma polskiego Brada Pitta ani Angeliny Jolie, tak nie ma polskiej Toskanii ani Szwajcarii. Jest to przecież skrajnie idiotyczne. Mamy za to własnych świetnych aktorów, którzy mają własne nazwiska i mamy własne krajobrazy. Oczywiście mamy Bieszczady, Pomorze, Kraków i inne atrakcje. Jednak Dolny Śląsk jest prawie zupełnie pozbawiony turystów, pełen zabytkowych pałaców, niewielkich jezior, rzek o malowniczych nieuregulowanych brzegach, małych miasteczek z fontannami na rynku, wygasłych wulkanów i miejsc, gdzie można świetnie zjeść. Do takich miejsc należy z pewnością Polna Zdrój, gospodarstwo agroturystyczne we Wleniu. 

Zjedliśmy tam bardzo dużo, a temperatura sięgała 35 stopnia. Byliśmy jednak zachwyceni smakami, widokami i sprzętami w kuchni oraz wystrojem wnętrz, które dokładnie obfotografowywałam, nie bojąc się, że jedzenie mi wystygnie (35 stopni, przypominam). Powyżej prezentuje się deser, domowe lody malinowe, a poniżej przystawka.

Po kanapkach z prawdziwkami i serem pleśniowym (gorgonzolą?) zjedliśmy tajski rosół z mnóstwem świeżych ziół z ogrodu gospodarzy. Mało nie dostaliśmy zawału z przegrzania, ale po krótkim odpoczynku dzielnie kontynuowaliśmy. Głównym daniem było curry z mięsem królika. Do niego oczywiście ryż (z szafranem) i świetna orzeźwiająca salsa z awokado i mango. 

 

 Po obiedzie wypiliśmy jeszcze po kieliszku nalewki zwanej wisielcem. Owoce cytrusowe zawiesza się nad naczyniem ze spirytusem na wiele tygodni i czeka aż nasiąkną jego oparami. Wszystko było wspaniałe, pyszne i piękne. Oczywiście pobyt w domu kosztuje mnie wiele zbędnych kilogramów, ale w Krakowie znów nie będę miała czasu jeść, to się wyrówna. Oby... 

Poniżej prezentuję jeszcze widok z okna i niesamowity sernik z kawiarni w Pałacu Lenno. Kończę pisać i boję się skończyć, tak jak boję się końca lata, końca tych wakacji i definitywnego pogodzenia się z końcem studiów. Niby coś tam jeszcze studiuję, ale to już drugi kierunek, to już nie to samo. Jesienią znowu zamieszkamy razem z A., znowu będziemy narzekać na krakowską pogodę, znowu będę gotować makarony i  znowu zacznę studiować. Ale nie będzie to wyczekiwany powrót, jak przez ostatnich 5 lat, a raczej przykry obowiązek. Bycie dorosłym jest bez sensu. Ale może uda się ten etap jakoś obejść. Już bowiem kończąc przedszkole dopytywałam się o emeryturę. Do dzieła więc.

Smacznego życzy A.!