Kiedy powiem sobie dość

Nie jest kolorowo - chociaż A. skończyła już sesję i pozostało jej tylko bronić swojego licencjatu jak Częstochowy, to jednak J. okopana książkami w swoim małym pokoiku zadaje sobie pytanie o sprawiedliwość na tym ziemskim padole, w między czasie ostatkami sił próbując zmierzyć się z jarzmem nauki. Jednak nastała noc Kupały i J. powiedziała sobie dość a A. jej przyklasnęła. Nigdy nie wiadomo, co się robi w noc świętojańską, więc najpierw próbowałyśmy szukać kwiatu paproci, a potem powędrowałyśmy nad Wisłę. Spojrzałyśmy w jej toń i zrozumiałyśmy, że pisane jest nam jedno, nie tam jakieś śluby i biby, tylko beza Powłowej.

Oto i przepis:

5 białek

szklanka cukru pudru

łyżeczka octu winnego

śmietanka 30%

truskawki

Białka ubijamy na pół sztywno i dodajemy, ciągle ubijając, po łyżce cukru, aż piana stanie się lśniąca i sztywna. Na pergaminie formujemy z masy okrągłą bezę i pieczemy,, a właściwie suszymy, w 130 stopniach przez ponad godzinę. To jednak tylko teoria, bo nasza beza piekła się ponad dwie godziny i nadal była trochę surowa w środku. Jak widać - nie jest idealna, ale była niezmiernie smaczna. Na wierzch położyłyśmy ubitą śmietankę z odrobiną cukru pudru i truskawki.

P.S. Przeczytałyśmy, że warto do bezy dodać łyżkę mąki ziemniaczanej i suszyć ją w 100 stopniach nawet do 4 godzin. Wtedy z pewnością będzie imponująca.

Smacznego życzą J. i A.!