It's been a long cold lonely winter

Trudno i darmo, można mnie śmiało posądzać o nudziarstwo i monotematyczność, ale cytat z Beatlesów w tym miejscu jest nie do odpuszczenia! Nie jest dobrze, a może się okazać, że będzie nawet jeszcze gorzej. Dlatego należy dużo śpiewać. Szczególnie o słońcu i wiośnie! I dużo i dobrze jeść!

Jak się niedawno dowiedziałam, możliwa jest totalna katastrofa. A wnioskuję stąd, że raz już miała ona miejsce! Wcale nie musi być tak, że wiosna ostatecznie przyjdzie! Przyjrzyjmy się przypadkowi roku 1816, znanego jako "rok bez lata". Straszę tym znajomych już od kilku dni, przekonując ich jednak, że z taką absolutną beznadzieją może się wiązać wiele dobrego. Pogoda 1816 roku zainspirowała krajobrazy Victora Turnera, a George Byron i Mary Shelley organizowali konkursy na najstraszniejsze opowiadania. Smutek i żal (oraz prawdopodobnie wielki strach) ogarnęły całe pokolenie młodych ludzi, co wedle moich przemyśleń, mogło być główną przyczyną rozwoju literatury romantycznej.  Nikt jednak nie słucha moich przekonań spod znaku "Ten koszmar, który widzimy za oknami uczyni z nas natchnionych poetów". Dlatego pozostało jedynie skonsumowanie - wiosennego ostatecznie - lunchu. Na który najlepiej nadają się fettuccine z zielonym sosem i rukolą!

Fettuccine z zielonym sosem:

6 gniazdek makaronu (na 2 osoby)

2 garści liści świeżej bazylii

2 łyżki pasty z anchois (albo 4-5 filecików)

ząbek czosnku

2 łyżki soku z cytryny

sól, łyżka oliwy

łyżka pestek słoneczka albo orzechów włoskich (najlepsze byłyby piniole)

2 garści liści rukoli

Makaron gotujemy do al dente. Bazylię, pastę i czosnek miksujemy z oliwą i sokiem z cytryny, doprawiamy solą. Dodajemy podprażone pestki lub orzechy. Mieszamy makaron z sosem w garnku, dodajemy rukolę. I tyle!

Smacznego  życzy A.!